Paard

Vandaag kwam ik onderweg naar huis een ruiter tegen. Omdat ik uit ervaring al weet dat die beesten ontzettend zenuwachtig worden van velomobielen, was ik al maar vertraagd tot stapvoets. Toch schrok het paard nog zo erg dat het begon te steigeren. Ik ben dan maar volledig gestopt en gelukkig voor de ruiter kwam er geen autoverkeer langs, want hij had het paard niet meteen terug onder controle. Pas toen hij zelf ook stilstond en naar me knikte, heb ik maar terug aangezet en ben ik verdergereden.
Ik heb de indruk dat paarden sneller schrikken als ik met mijn zeiltje rij dan zonder. In de zomer volstaat het meestal van wat te vertragen en te stoppen met trappen om ze niet al te verontrusten. Met zeiltje lijkt dat maar niet te lukken. Mogelijk komt dat omdat als ik mét zeiltje fiets, ze mijn bovenbenen niet kunnen zien, ik weet het ook niet precies .... Het is wel zo dat de FAW een groter instapgat heeft dan de meeste andere velomobielen, dus daar zie je ook meer van de bestuurder dan alleen maar zijn hoofd. Is er een velomobielvriendelijke paardenfluisteraar in de zaal ;-) ?

To dak or not to dak, that's the question ....

Gisterenvoormiddag in de regen naar het werk en terug, gisterenavond van hetzelfde. Vanmorgen was het voor de afwisseling natte sneeuw, maar kortom : dikke ellende. Toen ik gisteravond moest vertrekken voor mijn nacht-shift, had ik toch bijna mijn bukfiets genomen ipv de Alleweder. De reden hiervoor is simpel : door de regen van de laatste weken liggen er zoveel plassen onderweg, dat het snel rijden met de Alleweder uit den boze is. Als ik daar tegen zeg maar 30 km/u doorheen rij, krijg ik veels te veel water binnen via het trapgat. Ook het opgebroken stuk jaagpad lijkt meer op een modderpoel dan wat anders. Waarom ik toch nog met de Alleweder pendel, is puur en alleen omdat het nog altijd sneller is en toch nog het droogst van alle rijwielen die ik heb. Buiten mijn hoofd en de onderkant van mijn benen word ik er niet echt in nat, dus dat moet dan maar.
Ik las op de weblog van Wilfred vandaag dat het dakje dat Versatile zou uitbrengen, nog steeds niet klaar is. Nu ik de laatste tijd met pet en bril heb gereden met al de neerslag, ben ik toch een beetje meer gaan twijfelen of een dakje wel echt nodig is. Met (waterbestendige) pet en doorzichtige bril is het nu eiglijk best om te doen, al besef ik dat dat deels komt door de frisse temperaturen. De pet die ik nu gebruik is in de zomermaanden absoluut onbruikbaar omdat die niet ademt. Als het 5 à 10 graden warmer zou zijn en ik zou die opzetten tijdens een regenbui, zou ik natter zijn onder de pet door het zweten dan van de regen die erop valt. Of dan een "gewone" pet opzetten lijkt me ook niet ideaal tegen de regen vermits die al het water opzuigt. Dus misschien dan toch nog een dakje .... Pffft, ik weet het ook niet hoor !

Ik heb me al suf gepiekerd over een makkelijk te plaatsen/weg te nemen dakje dat effectief is (voldoende bescherming tegen de regen + voldoende ventilatie). Hetgeen me het meest haalbaar lijkt, is een soort van extra stukje zeil boven over het open gat van het zeiltje te spannen met 2 van die flexibele vliegerstokjes. Die zouden dan kruiselings opgespannen moeten worden in de hoeken van het bestaande zeil, zodat het stukje zeil dat als dak moet dienen, voldoende bol komt te staan boven je hoofd. Alleen weet ik niet of dat effectief genoeg zal zijn, dat zal proefondervindelijk moeten uitgeprobeerd worden. Bijkomend probleem is ook dat ik dan een nieuw dekzeil zal moeten laten maken met op de 4 hoeken ervan 4 extra lussen op de buitenkant om de vliegerstokjes in op te spannen (zelfde systeem als de boog aan de binnenkant van het dekzeil). Mocht dit voldoende effectief blijken voor ritten in de regen, denk ik dat je niet iets nog simpelers kunt verzinnen : 2 vliegerstokjes + 1 stukje zeil zijn makkelijk weg te stoppen/mee te nemen en wegen praktisch niks. Als het nu eens een paar dagen droog zou willen zijn, dan ....

Nog wat natter ....

Ik heb een hele tijd geleden (moet minstens bijna 2 jaar geleden zijn intussen) de beide wielkasten dichtgekit met siliconen, tenminste, dat dácht ik. Ik ben er nu met verschillende ritten in de regen achtergekomen dat de wielkasten nog steeds lekken en nog geen beetje ook ! Er sijpelt water binnen van helemaal bovenaan en nog van verschillende andere plaatsen, zodat ik uit armoe maar 2 kleine (oude) handdoekjes onderaan heb gelegd om geen plasjes te krijgen. Ook voelde ik daarstraks onderweg naar het werk echt een "streep" water tegen de binnenkant van mijn bovenbil toen het rechter voorwiel schuin in de bocht kwam te staan, via de binnenhoek sproeide het water zo binnen !
Ik weet niet wat ik nog kan doen om de wielkasten volledig waterdicht te maken, maar op zo'n dagen benijd ik de collega's die met kunststoffen velomobielen rijden wel een beetje, want die hebben dat probleem natuurlijk niet ! Ik zal dus nog een tijdje met lekkende wielkasten moeten rijden, tot het wat warmer en droger wordt .... Wat niet wegneemt dat ik daarstraks op de weg terug naar huis ondanks de regen heel wat zin had om een flink stuk om te rijden, omdat het allemaal zo lekker reed (uiteindelijk maar niet gedaan, want moeder de vrouw wist van niks, dus ....). Met baseball pet en zonder bril ging het vandaag zonder problemen, ook al regende het de hele tijd. Wat niet wegneemt dat ik toch ga proberen van een dakje te maken ;-) !

Nat, natter, natst

Ik heb vannacht weer gewerkt en terwijl het de hele tijd droog bleef, begon het tegen een uur of 4 natuurlijk weer te regenen. En dat was het nog steeds aan het doen toen ik rond 7u terug naar huis moest fietsen. Ik had mijn baseball pet vergeten, dus moest ik het met mijn skibril en een muts doen. Dat viel eiglijk nog best mee, zolang ik geen tegenliggers had, want door de autolichten kon ik nog maar nauwelijks kon zien waar ik reed. Niet goed bezig dus ....
Het was flink aan het regenen, dus zeiltje volledig gesloten en niet aan mijn mijn normale tempo gereden. Op het jaagpad langs het kanaal lagen vreeslijk veel plassen, dus heel hard heb ik niet gereden. Ik heb al gemerkt dat als ik aan mijn gewone snelheid doorheen plassen rij, ik flink wat spatwater naar binnen krijg door het trapgat. Daarom vertraag ik altijd voor grote plassen, een soort van compromis zeg maar tussen comfort en snelheid (trager maar droger!).

Toen ik van het jaagpad de voormalige spoorlijn opdraaide (vrij scherpe bocht), voelde ik ineens iets nats en glibberigs tussen mijn billen. Bleek er een tak via het trapgat de AW te zijn binnengeschoven. Ik moest stoppen en de tak helemaal door het gat trekken om die er terug uit te kunnen kieperen. Was wel effe schrikken !

Een opstaand ruitje zou bij dit weer ook niet veel helpen, omdat het zo winderig was dat het leek of de regen van alle kanten kwam. Een gesloten kap zoals bvb bij de Quest of de WAW zouden hiervoor mss wel geschikter zijn, maar die blijken bij regenweer ook niet al te best te werken. Ook voel ik er persoonlijk helemaal niks voor om in zo'n gesloten kap te zitten, dat neemt het fiets-gevoel helemaal weg denk ik. Ook zou zo'n dak veels te warm voor me zijn, ik zat vanmorgen ook al flink te puffen bij een gesloten zeiltje ....

Ik voel dan toch nog meer voor een soort van afdakje dat van alle kanten open is (voor de ventilatie), maar toch voldoende bescherming biedt tegen neerslag. Ik ben van plan zaterdag as. naar de vliegerwinkel in Westerhoven te rijden om wat plastic stangetjes te halen en daar ook meteen een dakzeiltje te laten maken (er zit ook een tentmakerij naast de vliegerwinkel). Heb een ideetje om een eenvoudig en makkelijk meeneembaar dakje te construeren, maar daar lees je binnenkort -hopelijk- meer over.

Ook de zijgaten zouden dringend dicht moeten, maar helaas heb ik geen verwarmde garage, zodat ik de AW zolang het dit soort weer is, niet echt droog en warm genoeg krijg om daaraan te kunnen werken. Is iets voor hopelijk heel binnenkort ....

Koude knieën

Ik heb sinds ik terug ben uit het Midden-Oosten alleen nog maar met korte broek gefietst, omdat ik dat warm genoeg vind. Ook nog altijd met korte mouwen, om dezelfde reden. Vanochtend, toen ik van het werk terug naar huis fietste, had ik voor de eerste keer last van koude knieën. Ik had de hele nacht in de vrieskou autoos en hun bestuurders staan controleren, misschien dat dat ermee te maken heeft, maar in elk geval voelde de lucht onderweg naar huis vrij koud aan thv de knieën. Ik had niet echt last of zo, maar het was voor de eerste keer dat ik wenste dat ik een kniebroek aan had ipv een gewone korte broek.
Op zich vinnik het wel vreemd, want ik heb al bij koudere temperarturen gefietst en toen heb ik helemaal geen last gehad (toen ik vanochtend op het werk vertrok was het maar -1°C).
Misschien dat ik toch eens op zoek zal moeten gaan naar een kniebroek of kniewarmers in mijn berg van sportkleren en die als extra in de FAW gooien voor het geval dat.

Door de wind, door de regen ....

Ik werd vanmorgen al heel vroeg wakker van de regen op de dakpannen waar we net onder slapen en toen wist ik al genoeg : het zou geen droge dag worden. Heb nog even getwijfeld of ik toch niet mijn bukfiets zou pakken, maar daar moest ik niet lang over nadenken. Het is niet voor niks een "alleweder" ! Omdat het naast de regen ook nog flink woei, ben ik maar een kwartiertje vroeger vertrokken. Ten eerste omdat ik met volledig gesloten dekzeiltje zou moeten fietsen en ik dan iets minder snel fiets (om niet al teveel te zweten) en ten tweede ook omdat ik verwachte dat op het jaagpad langsheen het kanaal afgewaaide takken zouden liggen. Tegen de regen heb ik een los colletje aangedaan (zo'n nekding met een klein lapje stof aan) met daarover een mouwloos fietsvestje met een opstaande kraag en op mijn hoofd een baseball pet. Meteen toen ik thuis vertrok, moest ik al flink tegensturen tegen de rukwinden. Ook viel het niet mee om mijn ogen open te houden tegen de wind (een bril heeft totaal geen zin met dergelijk weer) en om de pet op mijn hoofd te houden. Heel veel takken lagen er (nog) niet op het jaagpad, wel een hele hoop plassen. Halverwege begon het wat minder hard te regenen, zodat ik geen moeite meer had om mijn ogen open te houden. Wel moest ik op bepaalde momenten nog steeds flink tegensturen en ik begon me meteen af te vragen hoeveel Quests er vandaag zouden omgewaaid zijn (stout hè ?). Uiteindelijk kwam ik maar 5 minuutjes later dan gewoonlijk aan op het werk, had er iets van een 50' over gedaan ipv de gebruikelijke 45'. Ik zit dus nog duidelijk niet aan het tempo van vroeger, toen deed ik mijn afstand onder de 40', maar we komen in de buurt.
Toen ik vanavond terug naar huis reed, regende het niet maar woei het nog steeds flink. Moest dus geen pet op maar heb wel mijn skibril opgezet. Toen ik op een paar km van huis was, begon het ineens te hagelen, zodat ik stopte om mijn pet te zoeken. Die kon ik niet meteen vinden, maar gelukkig hagelde het maar heel even.
Achteraf bekeken zijn me weer een paar dingen duidelijk geworden : de gaten waar de voorste wielstangen naar binnen komen, moeten dringend worden dichtgemaakt. Daar komt een hoop vuiligheid en nattigheid naar binnen, dus die moeten op de één of andere manier worden dichtgemaakt.
De voorste wielen moeten terug naar binnen. Ik heb die nu zo ver mogelijk naar buiten staan om ze schuin te kunnen zetten (breed van onder en smaller van boven), maar nu steken ze wat teveel uit. Komt natuurlijk ook door de brede banden (Big Apples), maar bij dit weer wordt het water/slijk naar de zijkant vooraan geslingerd en dat wil ik anders. De spatlapjes houden ook een hoop tegen, maar nog niet genoeg. Die moeten dus ook nog ofwel aangepast worden ofwel vervangen.
Ik wil ook wat betere bescherming tegen neerslag. Momenteel twijfel ik nog een beetje tussen een plexi ruitje als windscherm of een afneembaar dakje. Bij wind zoals vandaag zal een dakje er ook niet voor zorgen dat ik mijn ogen open kan houden bij wind tegen, maar zal dat mss wel toelaten dat ik een bril kan dragen die niet nat wordt. Langs de andere kant zal een ruitje de wind wel uit mijn ogen houden, maar me niet beschermen tegen de neerslag van bvb opzij. Ook vormt de deuk in de neus van de FAW voor extra problemen om het ruitje echt passend te maken, vrees ik. Ik zal toch eens dringend moeten gaan experimenteren vrees ik ....

Smeren

Vandaag viel me op dat de ketting vrij veel lawaai aan het maken was onder het trappen. Aangezien het al méér dan 1,5 jaar geleden was dat de ketting nog gesmeerd was, toch maar de mouwen opgestroopt en aan de ketting begonnen. De beschermkap aan het achterwiel verwijderd, de FAW op z'n zij gelegd en een klein stukje doek tussen de ketting gewrongen, om die dan doorheen de plastic buis onderheen de FAW te trekken (dat is de langste). Er kwam een hoop prut en vuiligheid uit, dus dat zijn we ook weeral kwijt. Verder de 2 wieltjes van de inwendige kettingspanner nog schoongemaakt en vervolgens de ketting met smeerolie van Shimano ingesprayed. Hierdoor kwam er nog wat vuiligheid uit de kettingbuis. Gelukkig had ik er deze keer aan gedacht om een karton tussen de kettinglijn en het achterwiel te stoppen, zodat het wieldoekje niet vol vieze prut hing. Hopelijk blijft de kettingbuis nu weer een tijdje schoon.

Stukken !

Toen ik gisterochtend vroeg naar het werk reed, voelde ik op een bepaald moment een flinke "bobbel" onder mijn achterwiel, wat gepaard ging met een luide krak. Ik vermoed dat ik over een vrij dikke tak was gereden dat ik op het slechte stuk jaagpad niet had gezien. Ik merkte niet meteen iets aan het rijgedrag van de FAW en het was ook hartstikke donker, dus ben ik maar gewoon verdergereden. Eenmaal op het werk aangekomen, kon ik vaststellen dat ik toch stukken had : de achterspatlap hing zo goed als los uit de bevestiging en ook de alu kast waar de spatlap aan bevestigd was, bleek flink te zijn vervormd. Ook was door de vervorming de laklaag beginnen bladderen. Om de spatlap onderweg niet te verliezen, heb ik die er maar uitgenomen en ben zonder naar huis gefietst.
Mijn bedoeling was om thuis even vlug het boutje en de moer eruit te halen en de spatlap opnieuw te bevestigen, maar dat pakte natuurlijk anders uit. Het boutje en de moer gaven geen krimp toen ik ze trachtte los te draaien, dus moest ik de bout eruit boren. Niet meteen echt aangenaam in de garage bij temperaturen onder het vriespunt ! Na het nodige gevloek en getier slaagde ik er eindelijk toch in van het boutje uit te boren en de verroeste troep te verwijderen en te vervangen door een nieuw stelletje. De alu plaat heb ik een beetje terug op z'n plaats gewrongen, maar de laklaag is er natuurlijk wel beginnen af te schilferen. Daar moet ik dus nog iets op gaan verzinnen, want anders gaat de laag er helemaal afbladderen vrees ik. Ook moet ik het huidige boutje nog vervangen door een RVS boutje met moer, want die kon ik niet zo 1-2-3 vinden. Nu het vriesweer gedaan is, hangt de spatlap tenminste weer op z'n plaats.

De verf is beginnen af te bladderen ....

Rijden in erwtensoep

Gisteravond en vanmorgen was het zover : dikke mist. Kon ik ineens mijn nieuwe LED's eens uittesten. De mist was echt dik : op de meeste plaatsen zo dicht dat ik amper 2m voor uit kon kijken. Op het jaagpad en op het onverlichte fietspad gaf dat geen enkel probleem, die zijn smal genoeg om de randen ervan te kunnen "zien". Eenmaal in de onverlichte lanen was het niet meer mogelijk om te zien hoe de baan precies liep. Links en rechts van me zag ik gewoonweg niks, ook de bomen naast de weg niet. Tenslotte maar naar boven gekeken en daar kon ik wel de toppen van de bomen ontwaren en me daarop oriënteren.
Op de gewone wegen was voldoende straatverlichting om te kunnen zien waar je rijdt, dus dat was geen enkel probleem.
Wat wel een beetje een probleem was, is de skibril waarmee ik fiets als het vriest. Door de vrieskou vroor de mist aan op de bril, zodat ik pakweg elke 5 minuten de bril langs de buitenkant moest afvegen met mijn handen, wat het zicht er niet altijd beter op maakte. Die moet ik trouwens zowieso afzetten als ik moet stoppen om bvb een weg over te steken omdat-ie dan van binnen aandampt. Een ongemak waar best wel mee te leven valt, zullen we maar denken ....

Sinds ik terug ben, had ik ook last van zwabberende voorwielen. Dat was zelfs zo erg, dat als ik mij liet uitbollen (maw rijden zonder te trappen) en mijn stuur niet flink vasthield, de FAW zodanig begon te daveren dat ik dreigde om te vallen. Ik voelde niet meteen veel speling op de kruiskoppeling van mijn stuur, dus wist niet zo 1-2-3 waar te gaan zoeken. Gelukkig zijn er nog mede-velomobilisten die ooit ook met een AW hebben gereden vooraleer ze naar duurdere (en mss ook wel betere) modellen zijn overgestapt, en Wilfred raadde me aan om toch maar de bouten van de kruiskoppeling wat aan te spannen. Dat gisterennamiddag maar gedaan en toen ik gisteren naar het werk vertrok merkte ik al meteen dat het shimmey-en weg was. Ik kon het stuur loslaten zoveel ik wilde (lees : durfde), hij bleef mooi vooruitrijden zonder te gaan zwabberen. Ook reed ik voor mijn gevoel een ietsjes sneller, maar dat was dus louter een gevoel, dus niet gebaseerd op m'n snelheidsmetertje (ik heb/wil geen binnenverlichting in FAW, want dat vinnik totaal overbodig). Was op 45min op het werk, dus dat is al een ietsjes sneller dan vorige week. We gaan erop vooruit ;-) !