En weer thuis (waarschuwing : lang !) ....
Zaterdagmorgen vertrokken we hier in Ravels rond 08.45u. Jonathan ging voor de route zorgen, Jan E. had zijn nieuwe gps bij (maar had ons van tevoren gewaarschuwd dat hij die helemaal nog niet kende), dus het enige dat ik zou moeten doen, was proberen te volgen. Dat ik de traagste van het kwartet zou zijn, wist ik al van tevoren. Maar ik zou toch mijn best doen om voor zo weinig mogelijk oponthoud te zorgen. Ik had bij het vertrek al voorgesteld om tot aan Tilburg voor te rijden, omdat ik de kortste weg daarheen kende. Vanaf daar zou Jonathan de kop nemen om de route naar Almere te volgen. Zogezegd, zogedaan. Net voorbij Goirle nam hij over en reed al meteen terug naar het zuiden. Jonathan had de route en op de gps stond een gelijkaardige track waarmee gecontroleerd kon worden. Nou ja, mondje dicht en trappen maar. Eiglijk had ik toen al beter moeten weten. Op een bepaald moment was Jonathan de route kwijt. We waren toen bijna 2,5u en 45km verder, dat schiet natuurlijk ook niet op ! Toen kwam ik er ook achter dat Jonathan alleen maar een papiertje met fietsknooppunten bij zich had als route, helemaal geen kaart of wat dan ook. Hetzelfde lijstje met nummers dat Rudy C. me eerder deze week had doorgemaild, op basis van Digifietser. Ja zeg, zó kan natuurlijk iedereen wel een route uitstippelen ! De afstand Ravels - Tilburg is via het fietspad naast de Rijksweg iets van een kleine 20km, wij hadden er maar liefst 45km over gedaan ! Dat beloofde !
De weg van Gilze naar Tilburg kende ik, dus stuurde ik ons richting Tilburg totdat we een fietsknoopuntenbord langs de weg tegenkwamen. Vanaf dat punt kon Jonathan ons terug op "route" zetten richting het Hoge Noorden. Afijn, we moesten nog een end, dus opnieuw : mondje dicht en trappen maar. Dat ging op de stukken dat we konden rijden soms best wel snel (net boven de 30km/u op de teller), voor mij soms iets té snel. Maar ik zou zo lang mogelijk proberen te volgen. Zolang we aan het rijden waren, was het kwa temperatuur best uit te houden. Alleen wanneer je uit de fiets moest, merkte je pas hoe guur het was.
Rond een uur of 1 waren we in Almkerk, waar we zijn gestopt om een lunch te eten. Het deed uiteraard deugd om wat warms in je buik te krijgen en om eens even uit de kleffe vm te zitten. Iedereen voelde zich nog goed en vol goede moed reden we na deze deugdoende maaltijd verder. We volgden nog steeds Jonathan die zijn cijfertjes op z'n blaadje papier volgde. Jan E. volgde zo goed als mogelijk op zijn gps. Vrij regelmatig werd er een afslag of een bordje net gemist en moest er worden teruggedraaid, waardoor er meer en meer gevloek klonk (toen nog meestal binnensmonds, maar dat zou nog veranderen).
In Sleeuwijk waren we opnieuw de weg kwijt. Daar stond aan de brug wel een knooppuntenbord (knooppunt 80), maar op het bord stonden nergens de nummers die op Jonathan z'n papiertje stonden. Ik herinnerde me hetzelfde getreuzel aan dit knooppunt toen ik eerder dit jaar naar Sloten was gefietst, dus wist ik nog dat je eerst onder de brug door moest fietsen, daar meteen links de brug op en zo het water over. Aan de andere kant stonden er gelukkig weer knooppunten en kon Jonathan ons weer verder gidsen.
Nog wat later in de namiddag, toen we langsheen het water van Meerkerk naar Vianen aan het rijden waren, zat ik er voor de eerste keer doorheen. Ik kreeg nog maar nauwelijk m'n trappers rond en het ging maar niet vooruit. Ik voelde me vreeslijk, omdat ik de hele groep op aan het houden was. Vlak voor Vianen hebben we dan een kwartiertje stilgestaan, daar heb ik wat krentebollen gegeten en wat gedronken. Daarna ging het iets beter. In Vianen de eerste lekke band, eentje van Jan E. Weer een kleine 10 minuten kou lijden en dan maar weer verder. In Vianen moesten we ook een pontje nemen om in Nieuwegein te raken, maar dat bleek tussen kerst en nieuwjaar niet varen. Gelukkig was de grote brug een eindje verder goed in zicht en na een lokale Vianenaar te hebben gevraagd of je met de fiets over die brug kon ("Ja, natuurlijk ! Een héél breed fietspad !") zijn we daar dan overheen gereden. Toen was het al iets na 17u en begon het natuurlijk te schemeren, waardoor het moeilijker werd om de knooppuntenbordjes te zien. En toen de duisternis eenmaal was ingevallen (zoals dat dan heet), was het helemaal niet meer te doen. Om de haverklap moest er worden teruggedraaid omdat bordjes werden gemist. Het gevloek hierbij was intussen al lang niet meer binnensmonds maar flink luidop.
Rond 21u zaten we midden in het centrum van een grote stad, waarvan Vital me vertelde dat dat Utrecht was. Utrecht ? Djeezus, dan moesten we nog een flink end ! Ik ontving toen een berichtje op mijn gsm van het pension in Almere of we al wisten wanneer we zouden aankomen. Ik sms-te terug dat we kennelijk in Utrecht centrum zaten en een beetje verdwaald waren. Waarop ik een berichtje terug kreeg, waar ik ook niet meteen vrolijk van werd : "En jullie komen vandaag nog ? Succes !" In Utrecht werd nog minstens een kwartier verloren om uit het centrum te raken en terug op Jonathan zijn "route" te raken. Jan E. was het geklungel met de route inmiddels zo beu, dat hij zijn gps aan Vital had gegeven en die op gps volgde. Na uit Utrecht te zijn geraakt hebben we vanalles gehad : fietspaden, wegen, boswegen, een fietspad door het bos dat ineens een zandweg werd (waarbij Vital tot 2 x toe een snakebite in zijn achterband had). Jonathan had ook al een keer z'n ketting eraf gereden doorheen het bos, maar voor de rest ging alles nog goed (ahum). Het eerste bordje waar Almere op stond, vertelde ons dat we nog 25km moesten. Toen ontving ik een nieuw berichtje van ons pension waar we ergens zaten. Shit !!!
Onderweg kon ik mijn voorgangers opnieuw niet volgen, het ging me alweer te snel. Eindelijk kwamen we dan toch op het fietspad naast de A6 over het water en herkende ik de lichtjes in de verte als Almere. Yes, nu kon het toch echt niet ver meer zijn ?! Maar net over het water, stond Jan E. op me te wachten en gingen we links de brug af en reden we terug richting het zuiden. Zeg, wat is dat nu weer ??? Op dat punt waren we aangewezen op Vital en zijn gps, want Jonathan zijn knooppunten hadden we al een hele tijd niet meer gezien. En waar moesten we toen weer op : het Cirkelpad ???? Met de velomobiel door een poortje dat maar half open gaat en niet eens vanzelf open blijft staan, over een soort van betondpad vol met bevroren paardedrollen ? Djeezus man, dat is toch niet mogelijk ??? En na een km-tje fietsen, luid gevloek van Vital : "We moeten terug !". Vloekerdevloek, opnieuw door dat kutpoortje ? ! Velomobielen omgedraaid en tandenknarsend teruggereden. Maar na een paar 100 meter stopte Vital opnieuw en vloekte nog veel harder "Verdoemme ! Toch terug !!!!" Nóg meer gevloekerdevloek, want intussen was bij iedereen het moreel ver onder het vriespunt gezakt. We wilden allemaal stoppen met fietsen en een warme plek om uit te rusten. Nadat we het Cirkelpad dan toch maar afgereden hadden, kwamen we in Almere aan. Maar daar kwam Vital erachter dat we in Almere-Haven moeten zijn, dus maar terug richting het bos waar we net vandaan kwamen. Gelukkig niet wéér dat Cirkelpad op, maar via de gewone weg. Om precies 22.30u stonden we eindelijk voor de deur van ons pension. Bibberend van de kou, nat van het zweet en met een zere knie, maar ik was er dan toch geraakt !
Meteen de douche in, nog vlug wat gedronken en daarna meteen het bed in. Jan E. wist me 's anderendaags te vertellen dat ik binnen de 10 seconden was "vertrokken", dat zou best kunnen, want ik herinner me niet veel meer.
Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we om 09.30u richting vertrekplaats van de tocht. Jan E. had geen oog dicht gedaan (nee, dat lag niet aan mij, hij is nog een slechtere slaper dan ikzelf) en zag er alles behalve goed uit. Ik had nog steeds last van een zere knie, maar de tocht wilde ik zeker niet missen. Vital had de gps ingesteld (ook de voorkeur "fiets"), maar toch waren we nog bijna te laat omdat we over wegen hebben gefietst waar fietsen eiglijk is verboden. Maar omdat we niet te laat wilden zijn, hebben we dat op de meeste plaatsen maar genegeerd en gewoon verdergefietst. Op een bepaald moment reed Vital over een bevroren grasveld omdat daarachter een fietspad lag. Jonathan heeft daar een scheur in de onderkant van zijn Quest aan overgehouden, want die raakte op een bepaald moment iets hards. Afijn, uiteindelijk toch nog rond 10.20u aan de startplaats en konden we oude bekenden nog eens de hand schudden. En ons vergapen aan nieuwe velomobieluitvoeringen.
Omdat er zoveel inschrijvingen waren (iets van een 90 dit jaar) was besloten om in 3 groepjes te rijden. Eeuwige zonde vonden we dat, het unieke van de Oliebollentocht is nou net dat je in 1 groep met lotgenoten een tocht kan fietsen. De Belgen zaten dus in groep 2, al betekende dat uiteraard niet dat we voortdurend bij elkaar aan het rijden waren. Op een bepaald moment kwam Jonathan naast me rijden en vertelde me dat hij zich verveelde en of hij nog eens even in mijn AW mocht rijden. Toen we de eerst daaropvolgende keer moesten wachten omdat we anders te dicht bij de voorliggende groep zouden komen, ben ik in zijn Quest gaan zitten en hij in mijn AW. Tijdens het fietsen vielen mij 2 dingen op : de Quest is ontieglijk snel en licht, maar ook vrij spartaans als het op comfort aankomt. Ik begreep meteen de klachten van mijn 3 medereizigers die op de heenreis aan het klagen waren over die "klinkerfietspaden", iets waar ik in de AW helemaal geen last van had. Daarna was het opstellen voor de groepsfotoos. Toen die waren getrokken, zei Jonathan ineens dat mijn achterband precies lek was. Even terug uitgestapt en ja hoor : je kon hem zo induwen. Dat was zeker de wraak omdat ik nog zo had opgeschept dat de AW de enige velomobiel was die onderweg naar Almere niks had voorgehad. De hele groep vertrok net naar de plaats van het middageten, toen ik nog een band moest vervangen. Nou ja, uiteindelijk heb ik niet veel moeten doen, Jonathan en Anton L. hebben al het werk gedaan. Om niet teveel tijd te verliezen werd meteen een nieuwe buitenband gestoken en reed ik daarna verder met een Marathon Supreme achteraan. Na de middagstop was het niet zo heel ver meer naar de aankomstplaats, maar onderweg toch heel wat mooie stukken Nederland gezien. Rond 17u waren we terug waar we vertrokken waren.
Omdat mijn rechterknie maar bleef zeuren, had ik tijdens de tocht al naar huis gebeld en gezegd dat ik niet zelf zou kunnen terugfietsen. Jan E., die gister al kloeg van een zere rug en achillespees, gaf zich uiteindelijk toch ook gewonnen, maar die heeft dan ook een groter ego dan ondergetekende ;-). Na overleg kwam uiteindelijk Jan E. z'n vrouw Inge ons met de camionette ophalen. Dat is dus helemaal niet zoals was gepland, maar om vandaag mijn knieën kapot te rijden had ik ook niet veel zin, dus ... En volgens mijn waren Jonathan en Vital maar al te blij dat ze vandaag met z'n tweeën naar huis terug kunnen racen en niet meer worden opgehouden door Jan E. of mezelf.
En wat hebben we weer bijgeleerd ? Dat ik niet ineens van fietsschoenen moet veranderen voor een lange tocht, want ik veronderstel dat daar mijn kniepijn door is veroorzaakt. Ik had de fietsschoenen met de dikste zool gekozen tegen de kou, maar die had ik dit jaar nog niet eerder gedragen. Stom, maar ja .... En dat je best de routeplanning niet meer aan Jonathan overlaat, want dat komt ook niet goed ;-) ! Uiteindelijk bleek de afstand van Ravels naar Almere zo'n 190km te zijn geweest (volgens de gereden "route" van Jonathan), dat kan volgens mij toch echt wel wat korter ! Fietsen bij zo'n vrieskou heeft natuurlijk z'n charme, maar een hele dag trappen bij zo'n temperaturen is ook niet echt prettig. Natuurlijk zou ik het met een andere fiets niet eens overwegen om zo'n afstand te rijden, maar zelfs in de velomobiel is het teveel van het goeie. Door het grote verschil tussen de buitentemperatuur en die van binnenin, wordt alles zo klef van de condens, dat je zelf ook niet meer echt droog kunt blijven. Je kan niet zo afkoelen zoals in de zomer, omdat het daarvoor veels te koud is. Ik had per uitzondering wel met een collant over mijn korte fietsbroek gereden, maar bovenaan wel steeds in korte mouwen (wel wat meer lagen dan anders). Dit hield het zweten niet echt tegen, maar was wel wat aangenamer dan met lange mouwen te fietsen.
En volgend jaar ? Tja, daar kan ik nu het beste maar niks over zeggen, dat zien we dan wel weer. Eerst maar eens afwachten waar de tocht dan weer georganiseerd zal worden (voordat ik weer schrijf dat ik het niet meer wil doen en dan volgend jaar tóch weer ga) !
De weg van Gilze naar Tilburg kende ik, dus stuurde ik ons richting Tilburg totdat we een fietsknoopuntenbord langs de weg tegenkwamen. Vanaf dat punt kon Jonathan ons terug op "route" zetten richting het Hoge Noorden. Afijn, we moesten nog een end, dus opnieuw : mondje dicht en trappen maar. Dat ging op de stukken dat we konden rijden soms best wel snel (net boven de 30km/u op de teller), voor mij soms iets té snel. Maar ik zou zo lang mogelijk proberen te volgen. Zolang we aan het rijden waren, was het kwa temperatuur best uit te houden. Alleen wanneer je uit de fiets moest, merkte je pas hoe guur het was.
Rond een uur of 1 waren we in Almkerk, waar we zijn gestopt om een lunch te eten. Het deed uiteraard deugd om wat warms in je buik te krijgen en om eens even uit de kleffe vm te zitten. Iedereen voelde zich nog goed en vol goede moed reden we na deze deugdoende maaltijd verder. We volgden nog steeds Jonathan die zijn cijfertjes op z'n blaadje papier volgde. Jan E. volgde zo goed als mogelijk op zijn gps. Vrij regelmatig werd er een afslag of een bordje net gemist en moest er worden teruggedraaid, waardoor er meer en meer gevloek klonk (toen nog meestal binnensmonds, maar dat zou nog veranderen).
In Sleeuwijk waren we opnieuw de weg kwijt. Daar stond aan de brug wel een knooppuntenbord (knooppunt 80), maar op het bord stonden nergens de nummers die op Jonathan z'n papiertje stonden. Ik herinnerde me hetzelfde getreuzel aan dit knooppunt toen ik eerder dit jaar naar Sloten was gefietst, dus wist ik nog dat je eerst onder de brug door moest fietsen, daar meteen links de brug op en zo het water over. Aan de andere kant stonden er gelukkig weer knooppunten en kon Jonathan ons weer verder gidsen.
Nog wat later in de namiddag, toen we langsheen het water van Meerkerk naar Vianen aan het rijden waren, zat ik er voor de eerste keer doorheen. Ik kreeg nog maar nauwelijk m'n trappers rond en het ging maar niet vooruit. Ik voelde me vreeslijk, omdat ik de hele groep op aan het houden was. Vlak voor Vianen hebben we dan een kwartiertje stilgestaan, daar heb ik wat krentebollen gegeten en wat gedronken. Daarna ging het iets beter. In Vianen de eerste lekke band, eentje van Jan E. Weer een kleine 10 minuten kou lijden en dan maar weer verder. In Vianen moesten we ook een pontje nemen om in Nieuwegein te raken, maar dat bleek tussen kerst en nieuwjaar niet varen. Gelukkig was de grote brug een eindje verder goed in zicht en na een lokale Vianenaar te hebben gevraagd of je met de fiets over die brug kon ("Ja, natuurlijk ! Een héél breed fietspad !") zijn we daar dan overheen gereden. Toen was het al iets na 17u en begon het natuurlijk te schemeren, waardoor het moeilijker werd om de knooppuntenbordjes te zien. En toen de duisternis eenmaal was ingevallen (zoals dat dan heet), was het helemaal niet meer te doen. Om de haverklap moest er worden teruggedraaid omdat bordjes werden gemist. Het gevloek hierbij was intussen al lang niet meer binnensmonds maar flink luidop.
Rond 21u zaten we midden in het centrum van een grote stad, waarvan Vital me vertelde dat dat Utrecht was. Utrecht ? Djeezus, dan moesten we nog een flink end ! Ik ontving toen een berichtje op mijn gsm van het pension in Almere of we al wisten wanneer we zouden aankomen. Ik sms-te terug dat we kennelijk in Utrecht centrum zaten en een beetje verdwaald waren. Waarop ik een berichtje terug kreeg, waar ik ook niet meteen vrolijk van werd : "En jullie komen vandaag nog ? Succes !" In Utrecht werd nog minstens een kwartier verloren om uit het centrum te raken en terug op Jonathan zijn "route" te raken. Jan E. was het geklungel met de route inmiddels zo beu, dat hij zijn gps aan Vital had gegeven en die op gps volgde. Na uit Utrecht te zijn geraakt hebben we vanalles gehad : fietspaden, wegen, boswegen, een fietspad door het bos dat ineens een zandweg werd (waarbij Vital tot 2 x toe een snakebite in zijn achterband had). Jonathan had ook al een keer z'n ketting eraf gereden doorheen het bos, maar voor de rest ging alles nog goed (ahum). Het eerste bordje waar Almere op stond, vertelde ons dat we nog 25km moesten. Toen ontving ik een nieuw berichtje van ons pension waar we ergens zaten. Shit !!!
Onderweg kon ik mijn voorgangers opnieuw niet volgen, het ging me alweer te snel. Eindelijk kwamen we dan toch op het fietspad naast de A6 over het water en herkende ik de lichtjes in de verte als Almere. Yes, nu kon het toch echt niet ver meer zijn ?! Maar net over het water, stond Jan E. op me te wachten en gingen we links de brug af en reden we terug richting het zuiden. Zeg, wat is dat nu weer ??? Op dat punt waren we aangewezen op Vital en zijn gps, want Jonathan zijn knooppunten hadden we al een hele tijd niet meer gezien. En waar moesten we toen weer op : het Cirkelpad ???? Met de velomobiel door een poortje dat maar half open gaat en niet eens vanzelf open blijft staan, over een soort van betondpad vol met bevroren paardedrollen ? Djeezus man, dat is toch niet mogelijk ??? En na een km-tje fietsen, luid gevloek van Vital : "We moeten terug !". Vloekerdevloek, opnieuw door dat kutpoortje ? ! Velomobielen omgedraaid en tandenknarsend teruggereden. Maar na een paar 100 meter stopte Vital opnieuw en vloekte nog veel harder "Verdoemme ! Toch terug !!!!" Nóg meer gevloekerdevloek, want intussen was bij iedereen het moreel ver onder het vriespunt gezakt. We wilden allemaal stoppen met fietsen en een warme plek om uit te rusten. Nadat we het Cirkelpad dan toch maar afgereden hadden, kwamen we in Almere aan. Maar daar kwam Vital erachter dat we in Almere-Haven moeten zijn, dus maar terug richting het bos waar we net vandaan kwamen. Gelukkig niet wéér dat Cirkelpad op, maar via de gewone weg. Om precies 22.30u stonden we eindelijk voor de deur van ons pension. Bibberend van de kou, nat van het zweet en met een zere knie, maar ik was er dan toch geraakt !
Meteen de douche in, nog vlug wat gedronken en daarna meteen het bed in. Jan E. wist me 's anderendaags te vertellen dat ik binnen de 10 seconden was "vertrokken", dat zou best kunnen, want ik herinner me niet veel meer.
Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we om 09.30u richting vertrekplaats van de tocht. Jan E. had geen oog dicht gedaan (nee, dat lag niet aan mij, hij is nog een slechtere slaper dan ikzelf) en zag er alles behalve goed uit. Ik had nog steeds last van een zere knie, maar de tocht wilde ik zeker niet missen. Vital had de gps ingesteld (ook de voorkeur "fiets"), maar toch waren we nog bijna te laat omdat we over wegen hebben gefietst waar fietsen eiglijk is verboden. Maar omdat we niet te laat wilden zijn, hebben we dat op de meeste plaatsen maar genegeerd en gewoon verdergefietst. Op een bepaald moment reed Vital over een bevroren grasveld omdat daarachter een fietspad lag. Jonathan heeft daar een scheur in de onderkant van zijn Quest aan overgehouden, want die raakte op een bepaald moment iets hards. Afijn, uiteindelijk toch nog rond 10.20u aan de startplaats en konden we oude bekenden nog eens de hand schudden. En ons vergapen aan nieuwe velomobieluitvoeringen.
Omdat er zoveel inschrijvingen waren (iets van een 90 dit jaar) was besloten om in 3 groepjes te rijden. Eeuwige zonde vonden we dat, het unieke van de Oliebollentocht is nou net dat je in 1 groep met lotgenoten een tocht kan fietsen. De Belgen zaten dus in groep 2, al betekende dat uiteraard niet dat we voortdurend bij elkaar aan het rijden waren. Op een bepaald moment kwam Jonathan naast me rijden en vertelde me dat hij zich verveelde en of hij nog eens even in mijn AW mocht rijden. Toen we de eerst daaropvolgende keer moesten wachten omdat we anders te dicht bij de voorliggende groep zouden komen, ben ik in zijn Quest gaan zitten en hij in mijn AW. Tijdens het fietsen vielen mij 2 dingen op : de Quest is ontieglijk snel en licht, maar ook vrij spartaans als het op comfort aankomt. Ik begreep meteen de klachten van mijn 3 medereizigers die op de heenreis aan het klagen waren over die "klinkerfietspaden", iets waar ik in de AW helemaal geen last van had. Daarna was het opstellen voor de groepsfotoos. Toen die waren getrokken, zei Jonathan ineens dat mijn achterband precies lek was. Even terug uitgestapt en ja hoor : je kon hem zo induwen. Dat was zeker de wraak omdat ik nog zo had opgeschept dat de AW de enige velomobiel was die onderweg naar Almere niks had voorgehad. De hele groep vertrok net naar de plaats van het middageten, toen ik nog een band moest vervangen. Nou ja, uiteindelijk heb ik niet veel moeten doen, Jonathan en Anton L. hebben al het werk gedaan. Om niet teveel tijd te verliezen werd meteen een nieuwe buitenband gestoken en reed ik daarna verder met een Marathon Supreme achteraan. Na de middagstop was het niet zo heel ver meer naar de aankomstplaats, maar onderweg toch heel wat mooie stukken Nederland gezien. Rond 17u waren we terug waar we vertrokken waren.
Omdat mijn rechterknie maar bleef zeuren, had ik tijdens de tocht al naar huis gebeld en gezegd dat ik niet zelf zou kunnen terugfietsen. Jan E., die gister al kloeg van een zere rug en achillespees, gaf zich uiteindelijk toch ook gewonnen, maar die heeft dan ook een groter ego dan ondergetekende ;-). Na overleg kwam uiteindelijk Jan E. z'n vrouw Inge ons met de camionette ophalen. Dat is dus helemaal niet zoals was gepland, maar om vandaag mijn knieën kapot te rijden had ik ook niet veel zin, dus ... En volgens mijn waren Jonathan en Vital maar al te blij dat ze vandaag met z'n tweeën naar huis terug kunnen racen en niet meer worden opgehouden door Jan E. of mezelf.
En wat hebben we weer bijgeleerd ? Dat ik niet ineens van fietsschoenen moet veranderen voor een lange tocht, want ik veronderstel dat daar mijn kniepijn door is veroorzaakt. Ik had de fietsschoenen met de dikste zool gekozen tegen de kou, maar die had ik dit jaar nog niet eerder gedragen. Stom, maar ja .... En dat je best de routeplanning niet meer aan Jonathan overlaat, want dat komt ook niet goed ;-) ! Uiteindelijk bleek de afstand van Ravels naar Almere zo'n 190km te zijn geweest (volgens de gereden "route" van Jonathan), dat kan volgens mij toch echt wel wat korter ! Fietsen bij zo'n vrieskou heeft natuurlijk z'n charme, maar een hele dag trappen bij zo'n temperaturen is ook niet echt prettig. Natuurlijk zou ik het met een andere fiets niet eens overwegen om zo'n afstand te rijden, maar zelfs in de velomobiel is het teveel van het goeie. Door het grote verschil tussen de buitentemperatuur en die van binnenin, wordt alles zo klef van de condens, dat je zelf ook niet meer echt droog kunt blijven. Je kan niet zo afkoelen zoals in de zomer, omdat het daarvoor veels te koud is. Ik had per uitzondering wel met een collant over mijn korte fietsbroek gereden, maar bovenaan wel steeds in korte mouwen (wel wat meer lagen dan anders). Dit hield het zweten niet echt tegen, maar was wel wat aangenamer dan met lange mouwen te fietsen.
En volgend jaar ? Tja, daar kan ik nu het beste maar niks over zeggen, dat zien we dan wel weer. Eerst maar eens afwachten waar de tocht dan weer georganiseerd zal worden (voordat ik weer schrijf dat ik het niet meer wil doen en dan volgend jaar tóch weer ga) !
Het was koud ja !
posted by allewedertje at 8:51 a.m.
3 comments
